اختلالات فراگير رشد

رابطه ميان اختلال اسپرژر و اختلال شخصيت اسکيزوييد روشن نيست . به طور کلي , در اختلال اسپرژر مشکلات اجتماعي شديدتر هستند و اغاز زودتري دارند. گرچه برخي از افراد دچار اختلال اسپرژر ممکن است در زمينه هاي اجتماعي اضطراب شديد و ناتوان کننده اي احساس نمايند که شبيه هراس اجتماعي يا ساير اختلال هاي اضطرابي است, اما در دو اختلال ياد شده اختلا ل هاي گستره در رشد اجتماعي ديده نمي شود و علايق محدود ويژه اختلال اسپرژر وجود ندارد. اختلال اسپرژر را بايد از ناشيگري اجتماعي عادي و علائق و سرگرمي هاي عادي متناسب با سن متمايز کرد. در اختلال اسپرژر , نارساييهاي اجتماعي کاملا شديد است و اشتغال فکر بسيار گسترده بوده و در اکتساب مهارتهاي اصلي اختلال ايجاد مي کنند.
اختلال فراگير رشد که به گونه اي ديگر مشخص نشده است ( شامل اتيسم غير نوعي يا ناجور )
مفهوم NOS-PDD به شرايط زير استانه اي اشاره دارد که در ان فرد مشکلاتي نظير PDD دارد اما با نشانگان اين اختلالات کاملا همپوشي مشاهده نمي شود.
اين طبقه زماني به کار برده مي شود که در رشد تعامل اجتماعي يا مهارتهاي ارتباطي کلامي و غير کلامي و يا رفتارها, علائق و فعاليتهاي کليشه اي يک اختلال شديد و فراگير وجود دارد ولي با ملاکهاي نوع خاصي از اختلال فراگير رشد , اسکيزوفرني , اختلال شخصيت اسکيزوتايپي و يا اختلال شخصيت اجتنابي مطابقت نمي کند . به عنوان مثال , اين طبقه شامل اتيسم غيرنوعي است , يعني اختلالي که جلوه هاي ان به سبب شروع در سن بالاتر , نشانه شناسي غير نوعي, يا نشانه شناسي زير استانه , با ملاکهاي اختلال اتيستيک مطابقت ندارد.
درمان

طرح درمان
طرح ريزي درمان براي افراد مبتلا به اين اختلالات متضمن دوام و کارايي مداخلات درماني است , طرح درماني بايد شامل همکاري والدين و اعضاي خانواده , مدرسه و ساير متخصصان گردد.
در طرح ريزي درمان گاهي برخي از عناصر ضروري هستند( مثل در نظرگرفتن اهداف براي مداخلات تحصيلي براي کودکان در سن مدرسه) در حاليکه ساير عناصر بستگي به زمينه باليني و وجود شواهد کافي دال برکارامدي انها دارد( مثل توصيه براي لزوم استفاده از مداخلات دارويي ) .
در حال حاضر تحقيقات انجام شده از اهميت درمان فشرده و مداوم براي دستيابي به نتايج بلند مدت مطلوبتر حمايت مي کنند. طرح درمان بايد متناسب با سطح کارامدي کنوني فرد و همچنين نقاط قوت و ضعف وي باشد. بدين معني که اگرچه درمان براساس واقعيت کنوني فرد پايه ريزي مي شود اما در عين حال بايد توانايي هاي بالقوه او را در اينده مد نظر قرار دهد. در طرح ريزي درمان بايد مداخلات تحصيلي, موقعيتهاي زندگي گروهي و ارتباطات را مورد توجه قرارداد . يک مداخله درماني کارامد, همچنين شامل حضور و همکاري اعضاي خانواده مي گردد.
مداخلات رواني - اجتماعي
1) -مداخلات تحصيلي و شغلي
درحال حاضر شواهد زيادي در دسترس است که براهميت مداخلات فشرده و مناسب تحصيلي بر پايه مهارتهاي اجتماعي, ارتباطي و شناختي فرد, تاکيد مي ورزند. مداخلات رفتاري و اموزش خاص احتمالا سبب تسهيل يادگيري کودک مي شود. موقعيت يادگيري بايد متناسب با خواسته ها و نيازهاي کودک باشد. براي مثال بسياري از کودکان مبتلا به اوتيسم با مشکلات زيادي در کلاسهاي شلوغ که محرکهاي فراواني دارند, براي تمرکز و توجه مواجه مي شوند. اموزشهاي شغلي نيز براي بزرگسالان مبتلا به اوتيسم و ساير اختلالات نافذ رشدي ( PDDs) موثر است. هدف اين اموزش ها مي تواند استقلال و پيدا کردن شغل و فراهم نمودن فرصتها مهم براي رشد اجتماعي باشد.
2)- مداخلات رفتاري
به نظر مي رسد مداخلات زودهنگام بسيار موثر است. اين مداخلات شامل اصلاح رفتار مي شود. روشهاي اصلاح رفتار بر پايه تعداد زيادي مطالعه در خصوص کاربرد اصول يادگيري براي تحصيل کودکان مبتلا به اختلالات نافذ رشدي بنا شده اند.
واضح است که مداخلات رفتاري مي تواند سبب تسهيل يادگيري مهارتهاي زباني , اجتماعي و ساير مهارتها گردد و اين بهبود رفتاري در کاهش سطح فشار رواني والدين موثر است.
3)- مداخلات خانوادگي
حمايت والدين و ساير اعضاي خانواده بخش مهمي از فرايند درمان بيماران مبتلا به اختلالات نافذ رشدي است . اعضاي خانواده بايد در فرايند سنجش و درمان حضور موثر داشته باشند. هريک از اعضاي خانواده بدليل منحصر به فرد بودن مي توانند اطلاعات تاريخچه اي متفاوت و مفيدي به دست دهند, علاوه براين والدين نسبت به مشکلات ر فتاري خاص بيشتر هشيارند و در اين خصوص مي توانند کمک موثري در امر تشخيص و درمان دهند.
بايد در نظر داشت که والدين و ساير کودکان نيازهاي خاص خود را دارند. ممکن است والدين در معرض ابتلا به افسرگي و بيماري هاي اضطرابي قرار داشته باشند. ساير کودکان خانواده نيز ممکن است در معرض ابتلا به اختلالات و مشکلات رشدي و يا اختلالات نافذ رشد باشند.
4) -روان درماني
مدت زماني روان درمان گران براين باور بودند که درمان روانپويشي درمان انتخابي اوتيسم است. امروز به نظر مي رسد روان درماني براي درمان اختلال اوتيسم از نظر مفيد بودن بسيار محدود است . اين مطلب به خصوص در مورد اختلال رت و اختلال از هم پاشيدگي کودکي بيشتر صادق است. نشانه هاي اساسي اوتيسم به روان درماني پاسخ نمي دهد. اشخاص مبتلا به اوتيسم که کارکرد بالايي دارند, يا انهايي که مبتلا به اختلال اسپرژر و يا اختلال فراگير رشد که به گونه اي ديگر مشخص نشده است از روان درماني ( فردي , گروهي , خانوادگي ) سود مي برند البته تنها در صورتي که يک نشانه باليني همراه مثل افسردگي يا علائم وسواس فکري - عملي وجود داشته باشند. هنگامي که قرار است از روان درماني استفاده شود لازم است نقاط ضعف و قوت فرد را در نظر داشت.
درمان دارويي
استفاده از دارو درماني اغلب سبب کاهش نشانه ها مي شود اما در بهبود باليني تاثير عمده اي ندارد.
براي درمان اختلالات نافذ رشدي اغلب از نوروليپيک ها , بازدارنده هاي جذب سوتونين و ضد افسردگي ها استفاده مي شود.